Дар Аврупо дар давраи Эҳё (аз асри 13), вақте ки камера вуҷуд надошт, рассомон барои сабт кардани ободӣ ва зебоии он замон малакаҳои олиро истифода мебурданд.Дар наққошиҳои равғании классикии ғарбӣ қаҳрамонҳо ҳамеша бо либосҳои мураккабу нафис ва ҷавоҳироти чашмрас нишон дода шудаанд.Зеварӣ бо зебоӣ ҷолиб аст.Зебоӣ ва ҳашамати занон ва дурахшони ҷавоҳирот, ҳарду якдигарро зебо ва зебо пурра мекунанд.Ин кобилияти рассомро бениҳоят санҷида, тасвири ҳар як ҷузъиёти ҷавоҳирот, аз дурахши ҷавоҳирот то кандакориҳои нахдор, ҳама маҳорати баланди рассомро нишон медод.Аз расмхо дидан душвор нест, ки Европа дар давраи бозеозй шукуфон буд.Занони хонадони шоҳӣ ҳама гуна ҷавоҳироти қиматбаҳо, аз ёқуту зумуррад то марворид ба бар мекарданд ва либосҳои зебо ба бар мекарданд.Ҳатто одамони оддӣ дар ҳаёти ҳаррӯзаи худ ҷавоҳирот мепӯшиданд.Ҳавои аристократӣ ва табъи адабӣ макони шукуфони заргарӣ дар Аврупоро ғизо дода, барои тарроҳон аз тамоми ҷаҳон як ҷараёни устувори илҳоми мӯдро овард ва дар тӯли ҳазорсолаҳо ба тамоюлҳои заргарии ҷаҳон таъсир расонидааст.